Subiektywna lista lektur

Subiektywna lista lektur – podsumowanie czerwca

Tak się złożyło, że w czerwcu udało mi się przeczytać wiele interesujących książek. O tym, co aktualnie czytam możecie dowiedzieć się na bieżąco na moim Instagramie – szukajcie mnie jako subiektywna_lista_lektur – ale nie jestem tam w stanie napisać dokładnie, co mi się podobało, a co nie. Dlatego to zestawienie.

Tak się akurat złożyło, że wszystkie przeczytane przeze mnie książki mam w formie e-booków. Stąd taka sama stylistyka, ramka czytnika i kolorki 🙂

1. „Mali bogowie 2”, Pawła Reszki

pf_1529657035

Ci z was, którzy śledzą wpisy na tym blogu, mogli dowiedzieć się nieco więcej na temat tej książki już w połowie miesiąca. Podobnie, jak w przypadku poprzedniej części, ta druga opowiada o wszystkich niefajnych rzeczach związanych z naszą służbą zdrowia. Tym razem z punktu widzenia pracownika karetki, lekarzy medycyny ratunkowej oraz ratowników medycznych. Wesoło nie jest…

2. „Na skraju załamania” B.A. Paris

pf_1530695716

Druga powieść słynnej autorki „Za zamkniętymi drzwiami”. Tak samo jak w pierwszej swojej książce, bohaterką powieści uczyniła kobietę, która ma męża i która zmaga się z całym światem, żeby pokazać, że to nie z nią jest coś nie tak. Tylko że tym razem jest jeszcze gorzej, główna bohaterka podejrzewa u siebie wczesną podstać demencji, choroby, z powodu której niebezpośrednio zmarła jej matka. A „życzliwi” ludzie nie wyprowadzają jej z błędu. Minusem tej książki jest to, że niestety na to, żeby coś wreszcie zaczęło się dziać, trzeba poczekać jakieś 100 stron. Później łatwo domyślić się, kto jest winowajcą.

3. „A ja żem jej powiedziała” Katarzyny Nosowskiej

pf_1530695595

Słynna wokalistka zespołu Hey napisała książkę – poradnik-zbiór felietonów. Trudno troszkę nazwać tę niewielkich rozmiarów książeczkę. Niemniej jednak poczucie humoru, trafność wniosków z opisywanych sytuacji i garść anegdot z przeszłości sprawiają, że jest to w moim mniemaniu najlepsza pozycja, jaką czytałam w tym półroczu. Ogromne poczucie humoru, zabawa słowem są nie do przecenienia. Bardzo polecam!

4. „Starter” Lissy Price

pf_1530695785

Jest to opowieść o świecie, w którym wszyscy dorośli w wieku od 25-60 umarli z powodu wojny bakteriologicznej, a na świecie pozostały dzieci, nastolatki i seniorzy. Niestety z powodu zajmowanej przez siebie pozycji w społeczeństwie, dzieciaki, które straciły rodziców i niemające dziadków, zostały zepchnięte na margines, zmuszone do bezdomności, zdobywania jedzenia lub, i ile zostały złapane przez policję, przymuszane do robót przymusowych oraz mieszkania w czymś, co przypomina więzienie. Nastolatki mogą zarobić pieniądze, jeśli zwiążą się z firmą wynajmującą ich ciała bogatym seniorom. Wciągająca powieść.

5. „Idealne życie” Minki Kent

W mediach społecznościowych coraz więcej jest zdjęć, na których można obserwować idealne życie osób bogatych, sławnych, wpływowych. A co jeśli ich życie takie nie jest? Co jeśli za pięknymi zdjęciami czają się depresja, załamanie nerwowe, brak cierpliwości próby kontrolowania wszystkiego? Wreszcie, co jeśli jeden z naszych followersów, cierpiący na chorobę psychiczną, zdecyduje się wejść do naszego życia? Kto chce poznać odpowiedzi na te pytania, powinien koniecznie przeczytać tę książkę.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

P. S. Jakie książki Wy przeczytaliście w ubiegłym miesiącu?

Stephen King „Laurie”

Nie tak dawno na oficjalnej stronie internetowej pojawiło się najnowsze opowiadanie mistrza grozy, Stephena Kinga, pod tytułem „Laurie”. Można je nadal pobrać w formie PDF, jednak do tej pory nie zostało ono przetłumaczone na polski.

Ci, którzy znają angielski, mogą już w tej chwili wyszukać tam link do opowiadania i delektować się niemal natychmiast nowością od Kinga. Jednak osobom słabo władającym tym językiem pozostaje poszukiwanie streszczeń lub asysta wujka Google. Szczególnie z myślą o tym ostatnich postanowiłam napisać małe streszczonko 🙂

Laurie, czyli kto?

Sześć miesięcy po śmierci swojej żony, sześćdziesięciopięcioletni Lloyd Sunderland przyjmuje w swoim domu wizytę starszej o pięć lat siostry Beth. Facet nie jest w dobrym stanie, przeżywa żałobę, tęskni za żoną i nie przejmuje się zbytnio ani swoim stanem zdrowia, ani tym, że zupełnie stracił apetyt.

Siostra przywozi mu mały podarek, którym okazuje się szczeniak, mieszanka Border Collie i Mudi. Suczka zostaje nazwana Laurie, ponieważ jest to pierwsze imię, które zaskoczonemu i niechętnemu jej przybyciu mężczyźnie przychodzi do głowy. I oczywiście zostaje w domu na okresie próbnym, co oznacza, że jeśli będzie sikać gdzie popadnie i gryźć wszystko, co dostanie w swoje łapki, zostanie w trybie natychmiastowym eksmitowana do schroniska, strasznego miejsca, w którym psy po prostu zabija się w trzy tygodnie po tym, jak do niego trafiają. Smutne.

Nie da się ukryć, że szczeniak podbija serce swojego pana, chociaż ten początkowo nie przyznaje się do tego, ukrywając przed samym sobą to, jak bardzo jego życie z Laurie zmieniło się. Mimo uciążliwości związanych z wyprowadzaniem jej kilka razy dziennie, jej wyciem w nocy i warczeniem na sąsiada, Dona. Jednak po rutynowych badaniach lekarskich i wizycie u siostry nie da się ukryć, że piesek ma bardzo pozytywny wpływ na Lloyda – jest zdrowszy i ma bardziej pozytywne nastawienie do świata. No i nie czuje się już taki samotny. Co więcej, podjął się nawet pracy dorywczej.

Aż pewnego dnia…

Lloyd i Laurie żyli sobie spokojnie przez kilka miesięcy, skupiając się na wykonywaniu codziennych, rutynowych czynności: spacerów, zakupów, pracy, lunchów w barze ze smażoną rybą i tym podobnych. Do 6 grudnia…

Tego dnia Lloyd zobaczył sąsiada Dona, który zaczynał przystrajanie domu na święta Bożego Narodzenia. W pewnym momencie Don znikł i nikt nie widział, gdzie się podział. W tym samym czasie Lloyd zabrał Laurie na spacer, w ramach którego mieli zamiar pokonać rutynową trasę, czyli przejść przez zmurszały mostek. I pewnie wszystko byłoby w porządku, gdyby od połowy trasy Lloyd nie dostrzegł śladów krwi. Krwi, która należała do jego przyjaciela i sąsiada Dona.

Co się stało? Otóż najprawdopodobniej Don wymachując laską sprowokował do ataku aligatora, pilnującego gniazda pełnego jaj. I zginął. Oszczędzę Wam makabrycznego opisu, musicie wiedzieć, że w momencie, kiedy Lloyd przyszedł w to miejsce, aligator nadal tam był i zamierzał zaatakować również i jego. No i sytuacja zaczęła wyglądać groźnie, ponieważ gad-ludojad mógł pozbawić życia i jego, i Laurie. Mężczyzna jednak przezornie wypuścił psa z rąk i kazał jej biec do domu (nie posłuchała :), ale to chyba Was nie dziwi :).

Cała sprawa oczywiście kończy się dobrze, ponieważ Lloyd resztką laski Dona odstrasza aligatora, który wpada do wody, ponieważ przegniłe deski mostku załamują się pod ciężarem jego i ciała Dona. LLoyd zwiewa gdzie pieprz rośnie i powiadamia policję. W międzyczasie zdaje sobie sprawę z tego, że Laurie trwała przy nim wiernie i nie opuściła go w momencie zagrożenia.

The end.

pf_1530011707

Moja opinia

Fajnie jest na bieżąco czytać opowiadania Stephena Kinga, jednak nie wydaje mi się, żeby było to jego najlepsze dzieło. Nie da się ukryć, że autor ma skłonność do gadulstwa – jego opisy scen są tak rozwlekłe, że czasami ma się ochotę po prostu przekartkować kilka stron w nadziei na jakieś nieco bardziej straszne momenty.

Czytając to opowiadanie miałam chwilę zwątpienia. Gdzieś w okolicach strony dwudziestej trzeciej odechciało mi się czytać, ponieważ miałam wrażenie, iż nic oprócz opisów przyjaźni emeryta ze szczeniakiem się nie pojawi. Aż tu nagle trzy ostatnie strony przyniosły niespodziankę…

Wiem, że opowiadania Kinga są różne – niektóre mniej straszne i generalnie nie zawsze mu wychodzi. Mimo to polecam „Laurie”, ponieważ przesłanie z tego tekstu płynie takie, że nawet miejsca, które bardzo dobrze znamy mogą kryć dla nas ogromne zagrożenie i zawsze lepiej obejrzeć się za siebie. To jest niestety w dzisiejszym świecie bardzo aktualne.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Ostatnie zakupy książkowe

Czyli powieści, w które zaopatrzyłam się przy okazji ostatnich zakupów książkowych. Przede wszystkim to nowości.

Wśród nich znajduje się najnowsza powieść Stephena Kinga pt. „Outsider”.

pf_1529827323

Następnie dwie opowieści ze świata fantasy: „Ostatni Namsara” Kristen Ciccarelli

a także druga część nowej sagi napisanej przez Veronicę Roth „Spętani przeznaczeniem”.

pf_1529827217

Przy okazji, wydawca określa ją „najlepszą książką autorki”, ale pierwsza część pokazała, że jest raczej słaba.

Dodatkowo wśród moich zakupów nie mogło zabraknąć Petera V. Bretta i jego „Otchłani”.

pf_1529827091

Ostatnią pozycją jest „Zaufanie, czyli waluta przyszłości” popularnego blogera finansowego Michała Szafrańskiego.

Już niedługo na blogu pojawią się recenzje tych książek, także stay tuned!

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

„Mali bogowie” i „Mali bogowie 2”, czyli wstrząsający obraz polskiej służby zdrowia w reportażach Pawła Reszki

Reportaż to taki gatunek literacki, który musi zainteresować czytelnika. I dlatego najczęściej pokazuje sytuacje, które mają zaintrygować lub każą zastanowić się nad otaczającym nas światem.

Nic dziwnego, że Paweł Reszka na temat swoich dwóch reportaży wybrał polską służbę zdrowia. Temat jest i był nośny. Biorąc pod uwagę zmiany, propozycje ustaw i innych regulacji prawnych, będzie istotny jeszcze przez wiele lat. Dlaczego? Ponieważ w polskiej służbie zdrowia dzieje się źle, jest nieustannie niedoinwestowana, lekarze, pielęgniarki i ratownicy medyczni są zmęczeni i zniechęceni (również warunkami finansowymi takiej pracy), a kolejne rządy nic z tym nie robią.

Powyższa opinia jest obecna w naszym kraju od wielu, wielu lat i takie książki jak „Mali bogowie” zdają się ją jedynie potwierdzać.

Reportaż wcieleniowy

Powyższe książki to doskonałe przykłady reportażu wcieleniowego, czyli takiego, do którego wiadomości i wiedzę autor zdobywa na podstawie własnych obserwacji podczas wcielania się w kogoś innego. Staje się wtedy na przykład członkiem jakieś wspólnoty, pracownika firmy, itp. Biorąc pod uwagę takie założenia, reporter może na własne oczy zobaczyć, jak funkcjonuje dana grupa, jakie panują w niej zasady (szczególnie te niepisane). Z pewnością jest to niebezpieczne, ale również pasjonujące. A najważniejsze, że daje ogląd na sprawę taką, jaką ona w rzeczywistości jest. Nieupudrowaną, nie umniejszoną lub ubraną w ładne słowa i inne ozdobniki dla celów marketingowych. Z tego powodu, reportaż wcieleniowy ma obecnie taką wartość.

Nie da się zresztą ukryć, że po taki rodzaj relacjonowania sięga coraz więcej dziennikarzy, nie tylko tych, którzy publikują do gazet lub wydają książki, ale również telewizyjnych. Na początku roku jednym z najbardziej popularnych telewizyjnych reportaży wcieleniowych był ten na temat funkcjonowania grup neonazistów w Polsce.

Podobnie autor obydwóch części „Małych bogów” wcielił się w pracowników służby zdrowia: sanitariusza w oryginalnej książce i pracownika karetki w drugiej części. Oczywiście, oprócz notatek z rzeczywistej pracy, pojawiają się także fragmenty rozmów z lekarzami, pielęgniarkami i ratownikami medycznymi.

Obraz polskiej służby zdrowia w „Małych bogach”

Jaki jest? Tragiczny, nie tylko dla pacjentów, ale również całego personelu. Nie chodzi tutaj jedynie o warunki finansowe – prawda jest taka, że niemal w każdej branży ktoś, kto ma głowę na karku i potrafi się odpowiednio zakręcić, znajdzie dla siebie furtkę, żeby zarobić więcej. Wystarczy się jedynie rozejrzeć i nie zamykać na możliwości. Pytanie jednak pozostaje takie: czy jesteś w stanie poszukiwać nowego, kiedy jesteś zmęczony i wypalony pracą ponad siły po to, aby zapewnić sobie jakieś minimum socjalne: nie najgorsze mieszkanie, samochód i od czasu do czasu jakieś wakacje, i musisz na to harować całymi dniami? Odpowiedź brzmi: nie, a przynajmniej nie wtedy, kiedy nie masz przysłowiowego noża na gardle. Owszem, zdarzają się ludzie, którzy robią to dla pieniędzy, są chciwi i pragną mieć więcej, ale…

To, co można wyczytać w obydwóch książkach Pawła Reszki to przede wszystkim ogromne zmęczenie, zniechęcenie do pracy, wypalenie i niemoc. Niemoc dlatego, że w wielu przypadkach można pomóc pacjentom, nawet tym najbardziej roszczeniowym, ale nie ma do tego odpowiedniego sprzętu, materiałów, środków finansowych, ludzi.

No właśnie, dużo można byłoby napisać na temat naszej służby zdrowia. I to z pewnością nie tak pozytywnych rzeczy jak te, które widzi się w popularnych serialach o szpitalach. Rzeczywistość jest o wiele gorsza i taką opisuje Paweł Reszka.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Autor: Paweł Reszka

Tytuł: Mali bogowie, Mali bogowie 2

Wydawnictwo: Wydawnictwo Czerwone i Czarne

Cena: 39,90 zł każda

Vogue Polska – dlaczego sobie go podaruję

Pojawienie się w Polsce Vogue na początku wiosny tego roku to jedno z tych wydarzeń, których nie można były pominąć. Z pewnością dzięki nienagannej opinii „Biblii mody”, którą ma amerykańskie wydanie, również w naszym kraju rozpoczął się szał na polski Vogue, a w internecie (szczególnie w mediach społecznościowych) zaczęły pojawiać się mniej lub bardziej aranżowane zdjęcia z okładką magazynu.

Zaraz po pojawieniu się pierwszego numeru w kioskach czytelniczki rozpoczęły komentować nie tylko okładkę tego magazynu z Anją Rubik i Małgorzatą Belą na tle Pałacu Kultury i Nauki, ale również zawartość.

Pierwsze wydanie, PKiN i smutna sesja

No, nie da się ukryć, że okładka była wyjątkowo nietrafiona, bura i smutna. I mimo jej artystycznego waloru, nie spodobała się wielu osobom. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że chciała pokazać to, czego my w Polsce nie chcemy – nudy, szarości, nierównych chodników, braku słońca przez większą część roku i wielu innych rzeczy, których się wstydzimy. Ja osobiście również nie byłam fanką tego zdjęcia, nie podobało mi się – wolę uśmiechnięte celebrytki w bikini lub pięknych sukniach na tle plaży i w pełnym słońcu. Z tym zawsze kojarzył mi się Vogue, z odrobiną luksusu, której w Polsce niestety nie ma.

Tyle okładka. Problematyczna była również zawartość, pełna reklam i dziwnych sesji zdjęciowych – szczególnie tej jednej z Anją Rubik we wnętrzach Pałacu Kultury i Nauki, która w klapkach i sukni sprzątała (?) podłogę… Mało interesujące artykuły, mnóstwo reklam i nieco zaporowa, jak na polskie warunki, cena (ok. 17 zł). Uprzedzam jednocześnie w tym miejscu komentarze na temat luksusu i ceny -wiem, ile kosztuje licencja, itp. i odpowiadam od razu, że nie mam problemów, żeby zapłacić 50 zł za amerykańskiego Vogue`a. Kupuję i tyle, ponieważ otrzymuję produkt, który wart jest tej ceny. Z drugiej strony, kiedy na polskim rynku pojawił się pierwszy Harper`s Bazaar, również twierdzono, że 12 złotych to za dużo, a pismo działa do tej pory i ma się dobrze.

W przypadku polskiego wydania, kupiłam z ciekawości i zarzekałam się, że nigdy więcej. Oczywiście następnego miesiąca zmieniłam zdanie, bo na okładce była Eva Herzigova 🙂

Kolejne numery

Wydaje mi się (to moja subiektywna opinia), że wraz z pojawieniem się pierwszego numeru i negatywnymi komentarzami ze strony czytelniczek, na redakcję wylano kubeł zimnej wody. Twierdzę tak, ponieważ wraz z drugim numerem postawiono również na nieco bardziej interesującą treść. Wreszcie było co poczytać. I mam nadzieję, że taki zamysł będzie przyświecał kolejnym numerom.

Podobnie zresztą jest z następnymi wydaniami- wiele przepięknych zdjęć (redakcja utrzymuje, że polski Vogue ma być swoistym albumem o modzie i tego założenia stara się trzymać), ale pisze się coraz więcej i więcej tekstów, które (uwaga!) nie dotyczą tylko i wyłącznie idealnego wyglądu, ale są również społecznie zaangażowane. Szczególnie polecam tutaj Dwugłos z Anną Dziewit-Meller i Moniką Płatek z czwartego numeru na temat praw kobiet. Można zatem powiedzieć, że Vogue Polska zmierza w dobrą stronę…No właśnie, piszę to i pozostaje mi w głowie taka myśl, że to nie do końca jest prawda.

Moja ocena

Początkowo bardzo negatywna. Obecnie zmienia się na nieco bardziej pozytywną, ale…

Po pierwsze, byłam przyzwyczajona do szaty graficznej i rozkładu poszczególnych części takich, jakie można znaleźć w Vogue USA. Wiem, że wydawca każdej edycji może decydować o niektórych elementach samodzielnie, szczególnie o kierunku, w którym pójdzie pismo, jednak było to rozczarowanie.

Ponadto, błędem nie do wybaczenia był pierwszy numer – niezrozumiały, przeładowany reklamami i niepokojącymi sesjami zdjęciowymi, po prostu dziwny. Nie wiem, jak Wy, ale biorąc pierwszy numer do ręki poczułam się, jakby ktoś zrobił ze mnie pustą lalkę. A przecież, znów porównując do Vogue USA, oryginalna edycja publikuje również numery tematyczne, chociażby to dotyczące ciała kobiet i jego postrzegania albo władzy. Więc nie ma aspiracji bycia jedynie kolejnym magazynem publikującym zdjęcia bardzo drogich ciuchów i akcesoriów.

Mimo zmian, Vogue pozostaje gazetą do oglądania. Ogromna ilość zdjęć i minimalny wkład tekstów, które naprawdę można uznać za interesujące to niestety nie wystarczające, żeby przyciągnąć. Nie w momencie, kiedy lektura polskiej edycji zajmuje godzinę, ponieważ połowa tekstów traktuje o nieciekawych lub, w mojej opinii, zbyt elitarnych kwestiach. Opisy wystaw, przedstawień, które znane są tylko koneserom sprawia, że Vogue ustawia się w pozycji, z której ciężko będzie im wyjść do przeciętnych, nawet bardzo majętnych, czytelniczek.

Żeby nie było, że jedynie się czepiam, napiszę, że bardzo lubię dwie rubryki. Po pierwsze Vogue Styl, gdzie przedstawia się osobistości ze świata mody i opisuje sposób, w jaki ewoluował ich styl ubierania się. Po drugie, Vogue Uroda i świetne teksty Katarzyny Straszewicz – szczególnie te, które pisze w pierwszej osobie, tworząc swego rodzaju pamiętnik pielęgnacji.

Niemniej jednak te dwie świetne sekcje nie sprawią, że jakoś wyjątkowo zmienię swoje zdanie na temat Vogue Polska. Ta edycja pozostanie dla mnie jedynie kolorowym umilaczem czasu. Po interesujące treści wracam do Vogue USA.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

pf_1529223267

Nowa Fantastyka czerwiec 2018

Trochę to trwało, ale udało mi się wreszcie przeczytać czerwcowy numer „Nowej Fantastyki”. Podejrzewam, że wielu z Was też ma tę lekturę za sobą, dlatego już na samym wstępie tego wpisu zapraszam Was do komentowania. Być może macie takie same przemyślenia, co ja. Zaczynamy!

Publicystyka w „Nowej Fantastyce” 06 (429) 2018

Jak już pewnie wiecie z poprzedniego postu na temat tego czasopisma, zawsze zaczynam czytanie od tyłu, czyli od publicystyki i felietonów.

Nowa Fantastyka 05/2018

Nie inaczej było tym razem. Tradycyjnie zaczęłam od felietonu Łukasza Orbitowskiego – tym razem opisywał film „Malefique”. Niezmiernie lubię te krótkie teksty, ponieważ są pełne humoru i mimo że nie przepadam za oglądaniem horrorów – należę do osób, które są zbyt przerażone, żeby zasnąć po każdym takim seansie – to czytam. I tutaj się oczywiście nie rozczarowałam.

Bardzo podobały mi się teksty Rafała Kosika (na temat Dubaju – niesamowite miasto, swoją drogą) oraz Petera Wattsa (pisał o Wielkiej Rafie Koralowej i jej zanikaniu). Niezmiernie ciekawe. Ale ze względu na wykonywaną przeze mnie pracę (uczę angielskiego), moją szczególną uwagę przykuł felieton Tomasza Kołodziejczaka pod tytułem „Czego nas uczą? I kto?”. Nie opowiadał akurat o mojej dziedzinie, ale jednak był prawdziwy. O co chodzi? O to, że w szkołach na rożnych etapach edukacji prezentuje się wiedzę wyrywkową, niekompletną, a niekiedy po prostu nieprawdziwą. Prowadzi to do tego, że osoby średnio zainteresowane tematem uczą się dokładnie tego, co przekazuje im nauczyciel i kończą edukację z nieprawdziwymi lub niekompletnymi informacjami. I niestety, wiem to z doświadczenia, w uczeniu języków obcych też tak jest…

Poza tym, niezmiernie bogata i interesująca część związana z recenzjami. Prawdopodobnie wiele z tych książek kupię, przeczytam i zaprezentuję.

Muszę również polecić dwa artykuły, które bardzo przykuły moją uwagę. Pierwszym z nich jest „Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle” Witolda Vargasa, który stara się wyjaśnić, skąd wzięło się to powiedzenie i jak to się stało, że baba (mężczyzna) stał się babą w takiej wersji, w jakiej znamy ją teraz, czyli żeńskiej 🙂

Drugi artykuł opowiada o tym, skąd wziął się „Park Jurajski” , jakie były losy kolejnych części filmu i czego możemy oczekiwać w przyszłości. Trylogii?

Opowiadania

Dział polski skupił się na przedstawieniu historii, których akcja działa się „gdzieś w Afryce”. Mam zatem „Baobab” Barbary Szeląg oraz „Korespondenta” Igora Myszkiewicza opowiadają historie, których miejscem akcji jest właśnie ten kontynent. Pierwszy tekst przytacza historię Taota, Neoli oraz Hasi, osób, które ze względu na pewne działania polityczne zostają zabrane z rodzinnej wioski. W tle jest oczywiście dążenie do pozyskania władzy, przewrót w państwie, ale także wykorzystywanie kobiet i niewolnictwo. Z kolei drugi to opowiadanie o podróżniku, korespondencie, utrzymane w steampunkowej stylistyce. Pełno w nim sterowców, kanonierek oraz innych cudów techniki.

Podobne miejsce akcji, czyli Afrykę, wybrał sobie Tadeusz Michrowski w opowiadaniu „Opowiadacz”. Krótkim i nie za bardzo wiem o czym. Nie jest to przytyk do tego autora, takie przeświadczenie miałam również w przypadku innych tekstów, które ukazały się w tym numerze. Niewiele z nich mnie zainteresowało, a jeśli już przeczytałam je do końca, co zrobiłam z czysto reporterskiego obowiązku, pozostawiły one po sobie pytanie w stylu „no i?”.

Dział zagraniczny reprezentują tym razem „Zerosi” Petera Wattsa, „Szczur” Mazarkis Williams. W przypadku pierwszego, mimo szczerego uwielbienia, którym darzę felietony autora, nie byłam w stanie przebrnąć przez to opowiadanie. Nie lubię s-f, szczególnie w wydaniu hard, i przeczytałam pierwszych pięć akapitów. Byłam jednak zachwycona „Szczurem”, mimo iż nie do końca zgadzam się z postawą Babci May, rozumiem jednak, że nie ona była tutaj główną bohaterką i jej czyny sprawiły, że młody Emil mógł przekonać się do używania magii.

Ocena

Pozytywna. Bardzo podobał mi się dział publicystyczny. Wszystkie artykuły były mniej lub bardziej interesujące, a niektóre z nich czytało się z ogromną ciekawością. Były po prostu super. Nie za bardzo jestem przekonana, czy opowiadania wybrane do działu polskiego i zagranicznego były trafione. Zdaję sobie jednak sprawę, że jest to gazeta dla wszystkich i zgromadzić teksty takie, żeby zadowolić każdego czytelnika jest trudno.

To, co tradycyjnie nie podoba mi się w „Nowej Fantastyce” to ogromna ilość literówek. W poprzednim miesiącu pisałam, że było ich znacznie mniej (chyba tylko jedno potknięcie, o ile pamiętam), natomiast tutaj znów jest ich dużo. Biorąc pod uwagę, że pismo jest wydawane przez poważne wydawnictwo, w którego książkach takich rzeczy zazwyczaj się nie widuje, nagminny brak korekty jest trochę nie na miejscu… I niestety zatarciu takiego negatywnego odczucia nie pomoże publikowanie niesamowitych prac Jakuba Różalskiego.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Fotoram.io (2)

Projekt Szekspir i Macbeth Jo Nesbo

Nakładem Wydawnictwa Śląskiego ukazują się od jakiegoś czasu powieści współczesnych autorów zainspirowane dziełami Williama Szekspira. Projekt Szekspir powstał dzięki współpracy z British Council.

Projekt Szekspir

Projekt Szekspir to przedsięwzięcie, które zostało powołane do życia z powodu przypadającej w 2016 roku 400-letniej rocznicy śmierci Williama Szekspira. Z tej okazji wydawca Hogarth Press zaprosił najbardziej poczytnych pisarzy na świecie do napisania historii znanych z dramatów słynnego dramaturga na nowo. Obecnie w ramach Projektu Szekspir można przeczytać:

Przepaść czasu Jeanette Winterston, na podst. Zimowej powieści
Shylock się nazywam Howarda Jacobsona, na podst. Kupca weneckiego
Dziewczyna jak ocet Anne Tyler, na podst. Poskromienia złośnicy
Czarci pomiot Margaret Atwood, na podst. Burzy
Ten nowy Tracy Chevalier, na podst. Otello
Macbeth Jo Nesbo

Zapowiadana jest kolejna odsłona Hamlet, powieść napisana przez Gillian Flynn.

Oczywiście, dla fanów kryminałów najbardziej znanym autorem będzie Jo Nesbo, jednak powieści Anne Tyler, czy Margaret Atwood również warto przeczytać.

Macbeth Jo Nesbo

To nic innego jak opisana we współczesnych realiach historia żądzy władzy i uznania. Macbeth w wydaniu Nesbo to początkowo wybitny w swoim fachu policjant, który jest jednym z najbardziej uznanych członków Gwardii, swego rodzaju policji i oddziału od brudnej roboty. Dzięki pomocy Banqa udało mu się wyjść na ludzi po tym, jak uciekł z sierocińca i wdał się w narkotyki. Później staje się komendantem policji, szychą w mieście, który może decydować o naprawdę wielu sprawach. Oczywiście, u boku Macbetha stoi jego Lady, której podszepty skłaniają go do popełnienia pierwszego morderstwa. A może jednak nie sama Lady, ale jego skrywane w głębi ambicje, które ktoś wreszcie wypowiedział głośno…

pf_1528198725

Jak to miało miejsce w dramacie, jedna zbrodnia pociąga za sobą kolejną, a wraz z pojawiającymi się złymi uczynkami na koncie Macbetha i jego Lady (która nota bene w połowie powieści zostaje oficjalnie nazwana jego żoną), pojawia się szaleństwo. Ale nie tylko z powodu kolejnych morderstw… Wszyscy bohaterowie mają za sobą trudną przeszłość: utratę dziecka, molestowanie seksualne, brak rodziców, itp. i to po części z jej powodu przestają panować nad sobą. Szaleństwem są również narkotyki, wywar oraz power, które pchają kolejnych ludzi do podejmowania czynów, które de facto rujnują im życie.

Ocena

Czy warto przeczytać Macbetha w wydaniu Jo Nesbo? To pytanie, na które każdy musi odpowiedzieć sobie sam. Być może niektórych skusi próba opowiedzenia klasycznego dramatu Szekspira w realiach dzisiejszego świata, a inni sięgną po tę powieść jako po kolejne dzieło Nesbo. Mnie zajęło jakieś 150 stron, żeby odnaleźć się w rzeczywistości nienazwanego miasta, w którym toczy się akcja. Wątki są urywane po to, aby podjąć je 10 stron dalej i to troszkę wprawia w dezorientację. W dodatku opis miejsc akcji każe sugerować, że jest to miasto, gdzieś w Ameryce, a nie w Norwegii (a tutaj niespodzianka, bo pojawiają się fiordy 🙂 Myślę jednak, że wszystkie realia oddane są wiernie, dokładnie tak, jak to powinno wyglądać. I okazuje się, że historia Macbetha może wydarzyć się również współcześnie i to wszystko, o czym pisze Nesbo, wcale nie jest takie nieprawdopodobne, jeśli tylko dokładnie obejrzymy się za siebie lub obejrzymy telewizję.

Autor: Jo Nesbo

Tytuł: Macbeth

Tłumaczenie: Iwona Zimnicka

Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

Ilość stron: 462

Cena: 39,90 zł

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

„Wampir z KC” Andrzej Pilipiuk

Kilka miesięcy temu pojawiła się w sprzedaży nowa powieść Andrzeja Pilipiuka pod tytułem „Wampir z KC”, w której można przeczytać kilka opowiadań związanych z żyjącymi w PRL wampirami: Markiem, Igorem i Gosią. Jest śmiesznie, a niekiedy aż za bardzo 🙂

Tym razem Pilipiuk opisuje życie bohaterów na tle zmieniającej się polskiej gospodarki. Nie ma już komunizmu, jest raczkujący kapitalizm. Jednak osoby, którym doskonale żyło się podczas tego pierwszego okresu nie chcą albo nie mogą przyzwyczaić się do zmieniających się realiów. Nagle okazuje się, że wampiry tracą pracę, ponieważ ich zakład zostaje zlikwidowany, ojciec Gosi, Brona, zostaje prezesem spółki, której nie da się uratować, a major Nefrytow po chorobie trafia do świata, w którym nie ma już SB, a jego wydział zostaje zlikwidowany… pojawiają się oczywiście wszelkiego rodzaju „krwiopijcy”, którzy tylko czekają na okazję, żeby zrobić biznesy lub upuścić trochę krwi z niewinnych lokatorów przejętych przez siebie kamienic.

W książce dzieje się wiele i w trakcie lektury miałam wrażenie, że z każdym opowiadaniem nie może być lepiej. Jednak myliłam się, ponieważ okazało się, że pomysłów na przygody bohaterów Pilipiuk miał bez liku (podejrzewam, że jeszcze ma w zanadrzu kilka świetnych pomysłów). To, co w szczególności zwróciło moją uwagę to spotkanie Marka, Igora i Gosi z Jakubem Wędrowyczem (nie zdradzam szczegółów, ale wierzcie mi, że warto przeczytać) oraz ostatnie opowiadanie pod tytułem „Kostucha”, w której Jakub i Semen odwiedzają śmierć. Swoją drogą muszę przyznać się, że nie sądziłam, że jakikolwiek pomysł związany z tą dwójką kiedykolwiek będzie w stanie mnie zaskoczyć – poziom absurdu w przypadku przygód Jakuba i Semena już dawno osiągnął moje maksimum, ale jednak okazuje się, że można bardziej. I to bardziej niezmiernie mi się podoba.

Tradycyjnie jestem niezmiernie zachwycona językiem i znajomością realiów. Książki Pilipiuka, nie da się ukryć, to pod tym względem to prawdziwy majstersztyk. Zresztą, Ci, którzy znają prozę Pilipiuka, wiedzą, że zawsze należy spodziewać się wysokiego poziomu.

Ocena: Polecam wszystkim tym, którzy chcą się pośmiać i nie przeszkadza im, że akcja opowiadań dzieje się w trakcie końcówki PRL i początku ery kapitalizmu. Ja osobiście nie przepadam za tym okresem, jednak sposób, w jaki jest opisany sprawia, że rzeczywistość nie wydaje mi się aż tak bardzo ponura.

Autor: Andrzej Pilipiuk

Tytuł: Wampir z KC

Ilustracje: Andrzej Łaski

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Ilość stron: 412

Cena: 39,90 zł

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Oblicza kaligrafii, czyli wystawa o pięknym piśmie

Z ogromnym opóźnieniem, jednak chciałabym opowiedzieć Wam o wystawie, którą widziałam na początku roku. Ze względu na to, że nie za bardzo było kiedy zająć się tym wpisem, nie informowałam o niej. Dopiero artykuł z jednego z numerów „Urody życia” o artystce, która na ścianie Muzeum Jana Kochanowskiego przepięknie wykaligrafowała tren przetłumaczony na angielski, natchnęła mnie do tego, żeby jednak te zdjęcia opublikować.

Oblicza kaligrafii można było zobaczyć w Książnicy Pomorskiej w Szczecinie do końca kwietnia. Zakładała prezentację prac sześciu artystów kaligrafów:

Barbary Galińskiej,
Adama Romualda Kłodeckiego,
Arlety Strzeszewskiej,
Agnieszki Węgrowskiej,
Barbary Wilińskiej,
Joanny Zakrzewskiej.

Wszystkie dzieła prezentowały różnorodny charakter, od kaligrafii średniowiecznej po tę bardziej współczesną. Zresztą przekonajcie się sami 🙂

Międzynarodowy Booker dla Olgi Tokarczuk

Wiadomość pojawiła się dosłownie wczoraj i, w sumie nie była zaskoczeniem, ponieważ o tym, że twórczość Tokarczuk brana była pod uwagę w Man Booker International Prize, mówiono już od jakiegoś czasu. Niemniej jednak od wczoraj wszystko jest jasne: Olga Torkaczuk dostała tę nagrodę za powieść „Bieguni”. Wraz z autorką nagrodzono także tłumaczkę Jennifer L. Croft.

Książka ta została wydana w 2007 roku, czyli jedenaście lat temu, przez Wydawnictwo Literackie. Opowiada o sytuacji człowieka w podróży, bowiem tytułowi Bieguni to odłam starowierców, którzy oswajają zło poprzez ruch. Nie da się ukryć, że jest to jedna z najważniejszych polskich powieści ostatnich lat. Została także uhonorowana nagrodą Nike. Z kolei w Wielkiej Brytanii wydana pod angielskim tytułem „Flights” powieść ma bardzo dobre recenzje.

Czytaliście już tę książkę? A może znacie inne powieści Tokarczuk? Podzielcie się opinią w komentarzach.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)