literatura – Strona 2 – Subiektywna lista lektur

Książkowe propozycje na wakacje

Nie tak dawno publikowałam moje zestawienie pięciu supergrubych książek do przeczytania w wakacje. Zdaję sobie sprawę, że ta lista jest subiektywna (i taki był zamysł). Dlatego poprosiłam o rekomendacje.

Na co dzień czytam fantastykę oraz thillery, dlatego doszłam do wniosku, że nie wszyscy z Was mogli znaleźć w moim zestawieniu coś ciekawego. Mimo iż starałam się przedstawić różnorodną, również klasyczną literaturę. Z tego powodu o rekomendacje naprawdę grubych książek, które nadają się na wakacje, poprosiłam członków grupy „Książkowy Klub Dyskusyjny” na Facebooku. Ilość komentarzy i propozycji bardzo mnie zaskoczyła (pozytywnie).

books-1245690_1920

Zestawienie powstało na podstawie założeń, że proponowane książki mają:

liczyć sobie minimum 500 stron,
być idealną lekturą na wakacje (liczyła się łatwość i szybkość czytania, a także przystępność).

Oczywiście lista powstała na podstawie subiektywnych opinii. Oto ona:

Obyczajowe

Gebaldon, Diana, seria „Obca”, na którą składają się takie książki jak:

Obca
Uwięziona w bursztynie
Podróżniczka
Jesienne werble
Ognisty krzyż
Tchnienie śniegu i popiołu
Kość z kości
Spisane własną krwią

Sana Krasnikov „Patrioci”

Kristin Hannah:

Słowik
Wielka samotność

Reyes Monforte „Rosyjska namiętność”
Škvorecky „Przypadki inżyniera ludzkich dusz”
Lars Saabye Christensen „Półbrat”
Carla Montero „Szmaragdowa tablica”
Hanya Yanagihara „Małe życie”

Gregory David Roberts:

Shantaram
Cień góry

John Folwes „Mag”
Jaroslav Hasek „Losy dobrego wojaka Szwejka”

Ken Follet:

Filary ziemi
Świat bez końca
Słup ognia

Charlotte Link „Decyzja”
Olga Tokarczuk „Księgi Jakubowe”
Fiodor Dostojewski „Idiota”

Fantastyka/horror

Stephen King:

To
Bastion
Pod kopułą

Mark Elsberg:

Blackout
Zero
Helisa

Carlos Ruis Zafon:

Labirynt duchów
Cień wiatru

R.R. Tolkien -całość
K. Rowling – seria o Harrym Potterze całość
Magdalena Kozak „Łzy diabła”

Anthony Rya:

Ogień przebudzenia
Legion płomienia

Jacek Dukaj „Lód”

Thriller/sensacja

Jakub Żulczyk „Wzgórze psów”

Stieg Larson, David Lagercrantz – seria „Millenium”:

Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet
Dziewczyna, która igrała z ogniem
Zamek z piasku, który runął
Co nas nie zabije
Mężczyzna, który gonił swój cień

Pozostałe/ romans/ historyczne

Maria Jane Auel -cykl „Dzieci ziemi”:

Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego
Dolina koni
Łowcy Mamutów
Rzeka powrotu
Wielka wędrówka
Kamienne sadyby
Kraina jaskiń

J. Sansom -wszystko:

Alchemik
Inwazja
Komisarz
Księga objawienia
Lamentacje
Papierowe imperium
Rebelia
Zima w Madrycie

Elżbieta Cherezińska:

Harda
Odrodzone królestwo

Edward Rutherrford

Paryż
Nowy Jork
Rosja
Londyn

Elizabeth Gaskell „Północ i południe”
Elvira Baryakina „Miłość w czasie rewolucji”
Iny Lorentz:

Nierządnica
Kasztelanka
Testament nierządnicy
Córka nierządnicy
Córy grzechu

Czytaliście którąś z tych książek? A może macie własne propozycje? Lista jest wciąż otwarta, dlatego zachęcam Was do komentowania i dodawania własnych propozycji. Ja jestem zachwycona ilością książek, które mogłam wpisać na swoją listę must-read.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Czytaj książki w oryginale

Czytaj książki w oryginale, bo możesz

Internet pełen jest pomysłów i gotowych technik uczenia się języków obcych, które polegają na wykorzystaniu różnych technologii: gier, aplikacji mobilnych, a nawet metod zapamiętywania w trakcie snu. Jest jednak jeden sposób, na który może pozwolić sobie każdy.

Chodzi mianowicie o czytanie książek w oryginale. I uwaga! Nie chodzi mi tutaj o wyciąganie opasłych tomiszczy napisanych trudnym językiem, których za nic nie można zrozumieć bez sprawdzania co drugiego słowa w słowniku. Nie! Czytanie, podobnie jak inne sposoby uczenia się języka, ma być oparte za zabawie i zainteresowaniu, ponieważ wtedy można bezwiednie przyswajać nowe słówka i, niekiedy, powtarzać gramatykę.

Co istotne, czytać w oryginale można na każdym poziomie, wystarczy jedynie sięgnąć po książki odpowiadające naszej znajomości języka. W księgarniach pełno jest powieści napisanych prostymi słowami wraz z oznaczeniem poziomu językowego ucznia. Najprostsze zaczynają się już od A2, czyli niemal od początku nauki, i są napisane w czasie teraźniejszym.

Z czego możesz wybrać?

Obecnie na rynku możemy wybierać z wielu pozycji. Niektóre z ich to powieści klasyczne i współczesne napisane uproszczonym językiem, oczywiście dopasowanych do poziomu uczniów. Takie książki dostępne są właściwie od poziomu A2 do zaawansowanego, zawierają słowniczek co trudniejszych słówek (zazwyczaj na końcu książki) i pozwalają zdobyć jakiś poziom kompetencji w czytaniu w języku docelowym (nie mówiąc o ogromnej motywacji do dalszej nauki). Żeby je znaleźć, wystarczy wpisać w wyszukiwarkę księgarni internetowej „simplified English” lub inne hasło związane z uproszczonym językiem i można wybierać z setek pozycji, wśród których znajdują się chociażby opowiadania Edgara Allana Poe, „Dziennik Bridget Jones” i wiele innych.

Inny rodzaj książek to pozycje, które zostały specjalnie napisane po to, aby umożliwić czytelnikom uczenie się języków i powtarzanie struktur gramatycznych, które na danym poziomie powinny zostać przyswojone. Takie powieści również dają wiele frajdy z czytania – zazwyczaj są to kryminały lub horrory i z tego powodu aż chce się przeczytać kolejny rozdział. Dodatkowo mają słowniczek na końcu książki, co trudniejsze słowa są wytłumaczone na marginesach stron, a po każdym zakończonym rozdziale znajdują się ćwiczenia do tekstu lub gramatyczne. Szczerze mówiąc o wiele bardziej podobają mi się właśnie te książki. Czasami zresztą wykorzystuję je w trakcie zajęć z moimi uczniami, ponieważ pozwalają na powtórzenie niektórych rzeczy niemal w trakcie czytania interesującej historii. Tak wciągającej, że osoby, które nie przepadają za czytaniem tego typu powieści i tak nie mogą doczekać się kolejnego rozdziału 🙂

Od czasu do czasu w księgarniach i kioskach pojawiają się książki dwujęzyczne: jedna strona napisana jest prostym językiem obcym, a druga po polsku. Oczywiście zawierają taką samą treść. Niestety, jest ich niewiele i zazwyczaj dostępne tylko w wersji anglojęzycznej, a szkoda, ponieważ nadają się do czytania już od poziomu A2.

Jak dobrać książkę dla siebie?

Na pewno trzeba zdecydować co do tematyki, jednak taki wybór wydaje się jak najbardziej oczywisty i nie ma sensu tutaj się nad nim za bardzo rozpisywać. Ważniejszy wydaje się dobór poziomu językowego, czyli stopnia trudności języka. Tutaj mogę podrzucić Wam kilka wskazówek.

Ogólnie mówi się, że książka powinna być dobrana w taki sposób, żebyście rozumieli około 80-90% słownictwa. Chodzi o to, żeby nie sprawdzać co drugiego lub trzeciego słowa w słowniku, ponieważ wtedy nie tylko nie skupiacie się na tym, co jest ważne, czyli treści lektury, ale dodatkowo demotywujecie się.

Jeśli korzystacie z podręcznika do nauki języka obcego, poziom językowy, dla którego jest przeznaczony zazwyczaj oznaczony jest gdzieś w górnym rogu i to może być dla Was wskazówka. Chociaż niekiedy zdarza się, że podręcznik dobierany jest „niżej”, ponieważ pewne obszary językowe wymagają dużej poprawy. Miałam w swojej karierze ucznia, który nie miał problemu z czytaniem skomplikowanych artykułów w języku obcym, ale z punktu widzenia mówienia i gramatyki został zdiagnozowany na tylko B1.

Wasz nauczyciel pomoże Wam określić poziom, od którego powinniście zacząć.

Jeśli uczycie się sami, w Internecie można znaleźć wiele testów diagnozujących online. Ich wypełnienie też będzie pomocne.

Czytanie jest super, a poznawanie treści książek w oryginale daje wiele radości i zachęca do dalszej nauki. Ja bardzo lubię czytać po angielsku. A Wy? Czytacie w oryginale? W jakich językach?

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Moje sposoby na tanie książki

Książki mogą kosztować sporo. Dlatego warto szukać sposobów na tanie czytanie. Oto kilka z nich.

Patrząc na obecne ceny książek w księgarniach stacjonarnych i internetowych można dosłownie złapać się za głowę. Kiedy nie kupuje się w promocji lub w ramach jakichś zorganizowanych akcji typu „darmowa przesyłka”, cena za bycie na bieżąco z książkami jest niekiedy bardzo wysoka.

Przykład? Koszt zamówienia nowości z pewnej dobrze znanej księgarni internetowej, o zawartości tej przesyłki zresztą pisałam Wam tutaj to około 190 złotych. Sporo jak na pięć książek i to kupionych w promocji w przedsprzedaży (nie licząc tutaj oczywiście czasu, który trzeba było odczekać na przesyłkę).

pf_1529827411

Książki można kupować taniej, trzeba jednak wiedzieć, w jaki sposób to zrobić. I w sumie to jest inspiracja do tego wpisu. Postanowiłam pokazać Wam, jak zaopatrywać się w literaturę i jednocześnie ograniczyć koszty swojego hobby. Zacznijmy zatem!

1. Biblioteka miejska

W moim mieście znajdują się dwa miejsca, w którym za darmo można mieć książki. To Biblioteka Miejska oraz Książnica Pomorska. W przypadku tej drugiej, jedyny koszt, jaki trzeba ponieść, to jakieś 5 złotych za wyrobienie sobie karty bibliotecznej. I tyle. Potem można wypożyczać i wypożyczać. Oczywiście, znacznym minusem jest to, że niekiedy trzeba czekać na swoje upatrzone książki przez kilka dni lub tygodni, jednak jeśli należy się do w miarę dobrej zaopatrzonej biblioteki i ma chody u bibliotekarza, wiele rzeczy można sobie załatwić. Biblioteka to najtańszy i chyba najmniej skomplikowany sposób, w jaki można załatwić sobie lekturę – zakładając, że nie przekroczymy czasu wypożyczenia. Dodatkowo upatrzone powieści można teraz w większości filii rezerwować przez internet.

2. Wyprzedaże w księgarniach

Moje ulubione. Ogólnie lubię wyprzedaże, ponieważ można na nich wyhaczyć wiele interesujących rzeczy za niewielką kwotę, a w przypadku książek obniżka może być naprawdę spektakularna. Z tego powodu dwa razy do roku bardzo wnikliwie przeglądam strony internetowe tych księgarni, które, jak dla mnie, mają najlepsze oferty. W taki sposób na początku lipca zdołałam kupić książki o wartości ponad stu złotych za 42.

Do tego oczywiście dochodzą wszelkiego rodzaju promocje w stylu „dwa za jeden” albo darmowa przesyłka powyżej iluś tam złotych. Obowiązkowo wykorzystuję możliwość obkupienia się w przeogromne ilości książek z okazji Międzynarodowego Dnia Książki, ponieważ każda księgarnia organizuje swoje własne promocje i oferty tego dnia są naprawdę atrakcyjne.

Odwiedzam zresztą nie tylko strony internetowe, ale również hipermarkety, biedronki, a także wszystkie miejsca, o których wiem, że można znaleźć książki taniej. Kiedyś zdarzyło mi się kupować powieści anglojęzyczne w second handach.

3. Przedsprzedaże

Druga moja ulubiona podstrona w księgarniach internetowych. Już na początku nowości można kupić z rabatem, zazwyczaj kwoty nie są oszałamiające. Ot, różnica 4-5 złotych, jednak przy większych zamówieniach okazuje się, że razem ta różnica składa się zazwyczaj na jedną książkę. Również tutaj porównuję ceny przedsprzedażowe na kilku stronach i możecie mi wierzyć, one nie są zawsze takie same. Zazwyczaj taka różnica wynosi parę groszy, niekiedy złotówkę w jedną lub drugą stronę i wtedy wygrywa ta, która szybciej lub w bardziej wygodny sposób dowiezie mi moje zamówienie.

4. E-booki w subskrypcjach typu Legimi lub Voblink

Wiele mówi się o tym, że taka oferta jest bardzo niekorzystna dla wydawców. Chodzi oczywiście o koszty związane z wydaniem i promowaniem książki. Nie da się ukryć, że miesięczny abonament w wysokości około 50 złotych (w promocji z czytnikiem e-booków) to gratka, ponieważ za te pieniądze daje dostęp do niezliczonej liczby książek. Ilości, którą normalnie trzeba byłoby zakupić w księgarni w formie papierowej i wydać na nią kupę kasy. Cóż, w kraju, w którym niektórzy na powieść w średniej cenie muszą pracować około 4 godzin, takie subskrypcje są bardzo dobrym rozwiązaniem, kiedy chce się, żeby ludzie czytali coś więcej niż gazetki promocyjne…

Osoby, które mają własny czytnik e-booków, mogą skierować się do bibliotek miejskich, ponieważ wiele z nich oferuje darmowy miesięczny dostęp do zasobów Legimi. W moim mieście po taki kod idzie się do najbliższej filii i zyskuje nielimitowany dostęp do ogromnej ilości książek. Z kolei Książnica Pomorska, za niewielką opłatą, daje dostęp do IBUK-a, książek online od PWN.

5. Akcje wymiany książek, swapy, book crossing, konkursy

Wszystkie akcje, w których można zakupić książki za przysłowiową złotówkę w moim mieście organizowane są regularnie przez Bibliotekę Miejską oraz Książnicę Pomorską, wystarczy jedynie regularnie śledzić ich profile na Facebooku, ponieważ to tam z wyprzedzeniem informuje się o kiermaszach. Dodatkowo, od czasu do czasu, organizuje się dodatkowe akcje, gdzie można wystawić książki na sprzedaż i zaopatrzyć się w nowe. Podobnie zresztą bookcrossing i inne atrakcje…

Innym sposobem jest branie udziału w konkursach, zarówno tych organizowanych przez wydawnictwa, jak i blogerów i instagramerów. Tutaj wybór jest naprawdę nieograniczony. Nie wspominając także o wszelkiego rodzaju akcjach promocyjnych, gdzie odpowiadając na pytania w ankietach można otrzymać za darmo książki do zrecenzowania.

W taki sposób staram się kupować taniej. A Wy? Jakie macie sposoby?

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

5 naprawdę grubych książek,które powinniście przeczytać w te wakacje

Zawsze wydawało mi się, że wakacje to doskonały czas na to, żeby nadrobić zaległości w czytaniu. Szczególnie w momencie, kiedy na czytanie książek o naprawdę pokaźnych rozmiarach jest czas.

I właśnie z tego powodu na lato pozostawiam sobie przeczytanie lektur, które mają co najmniej 600 stron. Wierzcie mi, spędzenie wolnego czasu na czytaniu naprawdę ogromnych książek, nieśpieszne poznawanie historii i cieszenie się lub płakanie z bohaterami jest naprawdę super. Z tego powodu zresztą zdecydowałam się na przygotowanie tego rankingu. Tradycyjnie jest subiektywny i może zdarzyć się, że nie zdecydujecie się lub nie zdecydowaliście się na przeczytanie akurat tych powieści, które Wam tutaj polecam.

1. „Nędznicy” Victor Hugo

Mój niezaprzeczalny hit sprzed kilku lat. Nie da się ukryć, że ta klasyczna książka ma spore rozmiary – w edycji, którą czytałam została wydana w dwóch tomach po około 700 stron każdy. No i nie da się ukryć, że czytałam ją jakieś półtora miesiąca 🙂

O tym, że zdecydowanie warto znać historię Jeana Valjeana, byłego więźnia, oraz przygarniętej przez niego Kozety (oraz innych bohaterów tej powieści), świadczy fakt, że na jej podstawie nakręcono miniserial, świetny musical, a teatry na całym świecie wystawiają jej adaptacje nieustannie.

Nie zdradzając fabuły, bardzo zachęcam do przeczytania tej powieści, nie tylko dla samego śledzenia losów głównych bohaterów, ale również dla samego obrazu Francji i francuskiego społeczeństwa z XIX wieku.

2. „Katedra w Barcelonie” Ildefonso Falcones

Gdybym chciała oprzeć ten ranking jedynie na najgrubszych powieściach tego hiszpańskiego autora, miałabym spokojnie wiele książek do wyboru, ponieważ cechą szczególną jego twórczości, jak mi się wydaje, jest fakt, że jego książki zazwyczaj liczą sobie jakieś 1000 stron. Na szczęście są tak wciągające, że nie sposób się z nimi nudzić.

Tutaj proponuję „Katedrę w Barcelonie”, pierwszą powieść Falconesa, którą przeczytałam, niemniej jednak z pewnością znajdziecie sporą przyjemność w przeczytaniu chociażby „Ręki Fatimy”, czy „Bosonogiej królowej”.

„Katedra w Barcelonie” to jedna z najbardziej popularnych książek hiszpańskich, która do tej pory znajduje się na listach bestsellerów. Jej akcja dzieje się w połowie XIV wieku, kiedy miasto rozrasta się za sprawą nowych szlaków handlowych. W tym czasie mieszkańcy ubogiej dzielnicy decydują się na samodzielne zbudowanie katedry…

3. „Sedinum” Leszek Herman

Książka, której akcja dzieje się w moim rodzinnym mieście, oczywiście, musiała znaleźć się w tym rankingu. Opasły tom, który w moim wydaniu, na czytniku e-booków, miał grubo ponad 700 stron, opowiada historię trzech osób: architekta, dziennikarki i bogatego Anglika, których losy są splecione ze Szczecinem. Wszystko napisane zgrabnie i w interesujący sposób. Zdecydowanie dużą gratką jest tutaj połączenie wątku kryminalnego z historią mojego miasta, całego regionu, ale także idealne opisy topografii i architektury Szczecina.

Zdaję sobie sprawę, że Ci z Was, którzy tego miasta nie znają, nie będą mieli takiej frajdy z czytania jak ja. Dużo lokalnego kolorytu (np. to, dlaczego imprezy z okazji Dnia Morza nie są niczym ciekawym) może sprawić, że ta część powieści będzie mało interesująca, jednak wartka akcja i pościgi na pewno przypadną Wam do gustu.

4. „Targowisko próżności” William Makepiece Thackeray

Powieść napisana w XIX wieku pokazuje przekrój angielskiego społeczeństwa z przełomu XVIII i XIX wieku. Targowiskiem próżności autor nazywa tutaj dążenie do gromadzenia tytułów oraz dóbr materialnych. I świat ten z jednej strony może wydawać się nieco odstręczający, ale z drugiej – fascynujący.

Myślę, że warto przeczytać tę książkę ze względu na to, żeby sprawdzić, jak bardzo historia w niej opisana jest w dzisiejszych czasach aktualna. Później dodatkowo można pokusić się o obejrzenie serialu.

5. „Nie wiedzą, co czynią” Jussi Valtonen

Ci, z Was, którzy śledzą moje konto na Instagramie, mogli już przekonać się, że darzę dozgonną miłością Finlandię (kraj, nie wódkę 🙂 i wszystko, co fińskie. Z również z tego powodu zdecydowałam się umieścić wielostronicową cegłę tego fińskiego autora.

„Nie wiedzą, co czynią” to powieść o małżeństwie Finki i Amerykanina, w którym różnice kulturowe wydają się odciskać coraz większe piętno, jednak to nie ono stanowi powód jego problemów. Życie wydaje się płynąć dobrze, do czasu, aż mężczyzna dowiaduje się, że jego syn ma kłopoty.

O wartości tej książki stanowi fakt, że otrzymała ona prestiżową nagrodę Finlandia Prize.

Uff, to tyle. Albo tylko tyle, ponieważ dużych objętościowo książek w księgarniach jest mnóstwo. Napiszcie w komentarzu, jakie powieści Wy umieścilibyście w tym rankingu.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Stephen King „Laurie”

Nie tak dawno na oficjalnej stronie internetowej pojawiło się najnowsze opowiadanie mistrza grozy, Stephena Kinga, pod tytułem „Laurie”. Można je nadal pobrać w formie PDF, jednak do tej pory nie zostało ono przetłumaczone na polski.

Ci, którzy znają angielski, mogą już w tej chwili wyszukać tam link do opowiadania i delektować się niemal natychmiast nowością od Kinga. Jednak osobom słabo władającym tym językiem pozostaje poszukiwanie streszczeń lub asysta wujka Google. Szczególnie z myślą o tym ostatnich postanowiłam napisać małe streszczonko 🙂

Laurie, czyli kto?

Sześć miesięcy po śmierci swojej żony, sześćdziesięciopięcioletni Lloyd Sunderland przyjmuje w swoim domu wizytę starszej o pięć lat siostry Beth. Facet nie jest w dobrym stanie, przeżywa żałobę, tęskni za żoną i nie przejmuje się zbytnio ani swoim stanem zdrowia, ani tym, że zupełnie stracił apetyt.

Siostra przywozi mu mały podarek, którym okazuje się szczeniak, mieszanka Border Collie i Mudi. Suczka zostaje nazwana Laurie, ponieważ jest to pierwsze imię, które zaskoczonemu i niechętnemu jej przybyciu mężczyźnie przychodzi do głowy. I oczywiście zostaje w domu na okresie próbnym, co oznacza, że jeśli będzie sikać gdzie popadnie i gryźć wszystko, co dostanie w swoje łapki, zostanie w trybie natychmiastowym eksmitowana do schroniska, strasznego miejsca, w którym psy po prostu zabija się w trzy tygodnie po tym, jak do niego trafiają. Smutne.

Nie da się ukryć, że szczeniak podbija serce swojego pana, chociaż ten początkowo nie przyznaje się do tego, ukrywając przed samym sobą to, jak bardzo jego życie z Laurie zmieniło się. Mimo uciążliwości związanych z wyprowadzaniem jej kilka razy dziennie, jej wyciem w nocy i warczeniem na sąsiada, Dona. Jednak po rutynowych badaniach lekarskich i wizycie u siostry nie da się ukryć, że piesek ma bardzo pozytywny wpływ na Lloyda – jest zdrowszy i ma bardziej pozytywne nastawienie do świata. No i nie czuje się już taki samotny. Co więcej, podjął się nawet pracy dorywczej.

Aż pewnego dnia…

Lloyd i Laurie żyli sobie spokojnie przez kilka miesięcy, skupiając się na wykonywaniu codziennych, rutynowych czynności: spacerów, zakupów, pracy, lunchów w barze ze smażoną rybą i tym podobnych. Do 6 grudnia…

Tego dnia Lloyd zobaczył sąsiada Dona, który zaczynał przystrajanie domu na święta Bożego Narodzenia. W pewnym momencie Don znikł i nikt nie widział, gdzie się podział. W tym samym czasie Lloyd zabrał Laurie na spacer, w ramach którego mieli zamiar pokonać rutynową trasę, czyli przejść przez zmurszały mostek. I pewnie wszystko byłoby w porządku, gdyby od połowy trasy Lloyd nie dostrzegł śladów krwi. Krwi, która należała do jego przyjaciela i sąsiada Dona.

Co się stało? Otóż najprawdopodobniej Don wymachując laską sprowokował do ataku aligatora, pilnującego gniazda pełnego jaj. I zginął. Oszczędzę Wam makabrycznego opisu, musicie wiedzieć, że w momencie, kiedy Lloyd przyszedł w to miejsce, aligator nadal tam był i zamierzał zaatakować również i jego. No i sytuacja zaczęła wyglądać groźnie, ponieważ gad-ludojad mógł pozbawić życia i jego, i Laurie. Mężczyzna jednak przezornie wypuścił psa z rąk i kazał jej biec do domu (nie posłuchała :), ale to chyba Was nie dziwi :).

Cała sprawa oczywiście kończy się dobrze, ponieważ Lloyd resztką laski Dona odstrasza aligatora, który wpada do wody, ponieważ przegniłe deski mostku załamują się pod ciężarem jego i ciała Dona. LLoyd zwiewa gdzie pieprz rośnie i powiadamia policję. W międzyczasie zdaje sobie sprawę z tego, że Laurie trwała przy nim wiernie i nie opuściła go w momencie zagrożenia.

The end.

pf_1530011707

Moja opinia

Fajnie jest na bieżąco czytać opowiadania Stephena Kinga, jednak nie wydaje mi się, żeby było to jego najlepsze dzieło. Nie da się ukryć, że autor ma skłonność do gadulstwa – jego opisy scen są tak rozwlekłe, że czasami ma się ochotę po prostu przekartkować kilka stron w nadziei na jakieś nieco bardziej straszne momenty.

Czytając to opowiadanie miałam chwilę zwątpienia. Gdzieś w okolicach strony dwudziestej trzeciej odechciało mi się czytać, ponieważ miałam wrażenie, iż nic oprócz opisów przyjaźni emeryta ze szczeniakiem się nie pojawi. Aż tu nagle trzy ostatnie strony przyniosły niespodziankę…

Wiem, że opowiadania Kinga są różne – niektóre mniej straszne i generalnie nie zawsze mu wychodzi. Mimo to polecam „Laurie”, ponieważ przesłanie z tego tekstu płynie takie, że nawet miejsca, które bardzo dobrze znamy mogą kryć dla nas ogromne zagrożenie i zawsze lepiej obejrzeć się za siebie. To jest niestety w dzisiejszym świecie bardzo aktualne.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Ostatnie zakupy książkowe

Czyli powieści, w które zaopatrzyłam się przy okazji ostatnich zakupów książkowych. Przede wszystkim to nowości.

Wśród nich znajduje się najnowsza powieść Stephena Kinga pt. „Outsider”.

pf_1529827323

Następnie dwie opowieści ze świata fantasy: „Ostatni Namsara” Kristen Ciccarelli

a także druga część nowej sagi napisanej przez Veronicę Roth „Spętani przeznaczeniem”.

pf_1529827217

Przy okazji, wydawca określa ją „najlepszą książką autorki”, ale pierwsza część pokazała, że jest raczej słaba.

Dodatkowo wśród moich zakupów nie mogło zabraknąć Petera V. Bretta i jego „Otchłani”.

pf_1529827091

Ostatnią pozycją jest „Zaufanie, czyli waluta przyszłości” popularnego blogera finansowego Michała Szafrańskiego.

Już niedługo na blogu pojawią się recenzje tych książek, także stay tuned!

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

„Mali bogowie” i „Mali bogowie 2”, czyli wstrząsający obraz polskiej służby zdrowia w reportażach Pawła Reszki

Reportaż to taki gatunek literacki, który musi zainteresować czytelnika. I dlatego najczęściej pokazuje sytuacje, które mają zaintrygować lub każą zastanowić się nad otaczającym nas światem.

Nic dziwnego, że Paweł Reszka na temat swoich dwóch reportaży wybrał polską służbę zdrowia. Temat jest i był nośny. Biorąc pod uwagę zmiany, propozycje ustaw i innych regulacji prawnych, będzie istotny jeszcze przez wiele lat. Dlaczego? Ponieważ w polskiej służbie zdrowia dzieje się źle, jest nieustannie niedoinwestowana, lekarze, pielęgniarki i ratownicy medyczni są zmęczeni i zniechęceni (również warunkami finansowymi takiej pracy), a kolejne rządy nic z tym nie robią.

Powyższa opinia jest obecna w naszym kraju od wielu, wielu lat i takie książki jak „Mali bogowie” zdają się ją jedynie potwierdzać.

Reportaż wcieleniowy

Powyższe książki to doskonałe przykłady reportażu wcieleniowego, czyli takiego, do którego wiadomości i wiedzę autor zdobywa na podstawie własnych obserwacji podczas wcielania się w kogoś innego. Staje się wtedy na przykład członkiem jakieś wspólnoty, pracownika firmy, itp. Biorąc pod uwagę takie założenia, reporter może na własne oczy zobaczyć, jak funkcjonuje dana grupa, jakie panują w niej zasady (szczególnie te niepisane). Z pewnością jest to niebezpieczne, ale również pasjonujące. A najważniejsze, że daje ogląd na sprawę taką, jaką ona w rzeczywistości jest. Nieupudrowaną, nie umniejszoną lub ubraną w ładne słowa i inne ozdobniki dla celów marketingowych. Z tego powodu, reportaż wcieleniowy ma obecnie taką wartość.

Nie da się zresztą ukryć, że po taki rodzaj relacjonowania sięga coraz więcej dziennikarzy, nie tylko tych, którzy publikują do gazet lub wydają książki, ale również telewizyjnych. Na początku roku jednym z najbardziej popularnych telewizyjnych reportaży wcieleniowych był ten na temat funkcjonowania grup neonazistów w Polsce.

Podobnie autor obydwóch części „Małych bogów” wcielił się w pracowników służby zdrowia: sanitariusza w oryginalnej książce i pracownika karetki w drugiej części. Oczywiście, oprócz notatek z rzeczywistej pracy, pojawiają się także fragmenty rozmów z lekarzami, pielęgniarkami i ratownikami medycznymi.

Obraz polskiej służby zdrowia w „Małych bogach”

Jaki jest? Tragiczny, nie tylko dla pacjentów, ale również całego personelu. Nie chodzi tutaj jedynie o warunki finansowe – prawda jest taka, że niemal w każdej branży ktoś, kto ma głowę na karku i potrafi się odpowiednio zakręcić, znajdzie dla siebie furtkę, żeby zarobić więcej. Wystarczy się jedynie rozejrzeć i nie zamykać na możliwości. Pytanie jednak pozostaje takie: czy jesteś w stanie poszukiwać nowego, kiedy jesteś zmęczony i wypalony pracą ponad siły po to, aby zapewnić sobie jakieś minimum socjalne: nie najgorsze mieszkanie, samochód i od czasu do czasu jakieś wakacje, i musisz na to harować całymi dniami? Odpowiedź brzmi: nie, a przynajmniej nie wtedy, kiedy nie masz przysłowiowego noża na gardle. Owszem, zdarzają się ludzie, którzy robią to dla pieniędzy, są chciwi i pragną mieć więcej, ale…

To, co można wyczytać w obydwóch książkach Pawła Reszki to przede wszystkim ogromne zmęczenie, zniechęcenie do pracy, wypalenie i niemoc. Niemoc dlatego, że w wielu przypadkach można pomóc pacjentom, nawet tym najbardziej roszczeniowym, ale nie ma do tego odpowiedniego sprzętu, materiałów, środków finansowych, ludzi.

No właśnie, dużo można byłoby napisać na temat naszej służby zdrowia. I to z pewnością nie tak pozytywnych rzeczy jak te, które widzi się w popularnych serialach o szpitalach. Rzeczywistość jest o wiele gorsza i taką opisuje Paweł Reszka.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Autor: Paweł Reszka

Tytuł: Mali bogowie, Mali bogowie 2

Wydawnictwo: Wydawnictwo Czerwone i Czarne

Cena: 39,90 zł każda

Vogue Polska – dlaczego sobie go podaruję

Pojawienie się w Polsce Vogue na początku wiosny tego roku to jedno z tych wydarzeń, których nie można były pominąć. Z pewnością dzięki nienagannej opinii „Biblii mody”, którą ma amerykańskie wydanie, również w naszym kraju rozpoczął się szał na polski Vogue, a w internecie (szczególnie w mediach społecznościowych) zaczęły pojawiać się mniej lub bardziej aranżowane zdjęcia z okładką magazynu.

Zaraz po pojawieniu się pierwszego numeru w kioskach czytelniczki rozpoczęły komentować nie tylko okładkę tego magazynu z Anją Rubik i Małgorzatą Belą na tle Pałacu Kultury i Nauki, ale również zawartość.

Pierwsze wydanie, PKiN i smutna sesja

No, nie da się ukryć, że okładka była wyjątkowo nietrafiona, bura i smutna. I mimo jej artystycznego waloru, nie spodobała się wielu osobom. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że chciała pokazać to, czego my w Polsce nie chcemy – nudy, szarości, nierównych chodników, braku słońca przez większą część roku i wielu innych rzeczy, których się wstydzimy. Ja osobiście również nie byłam fanką tego zdjęcia, nie podobało mi się – wolę uśmiechnięte celebrytki w bikini lub pięknych sukniach na tle plaży i w pełnym słońcu. Z tym zawsze kojarzył mi się Vogue, z odrobiną luksusu, której w Polsce niestety nie ma.

Tyle okładka. Problematyczna była również zawartość, pełna reklam i dziwnych sesji zdjęciowych – szczególnie tej jednej z Anją Rubik we wnętrzach Pałacu Kultury i Nauki, która w klapkach i sukni sprzątała (?) podłogę… Mało interesujące artykuły, mnóstwo reklam i nieco zaporowa, jak na polskie warunki, cena (ok. 17 zł). Uprzedzam jednocześnie w tym miejscu komentarze na temat luksusu i ceny -wiem, ile kosztuje licencja, itp. i odpowiadam od razu, że nie mam problemów, żeby zapłacić 50 zł za amerykańskiego Vogue`a. Kupuję i tyle, ponieważ otrzymuję produkt, który wart jest tej ceny. Z drugiej strony, kiedy na polskim rynku pojawił się pierwszy Harper`s Bazaar, również twierdzono, że 12 złotych to za dużo, a pismo działa do tej pory i ma się dobrze.

W przypadku polskiego wydania, kupiłam z ciekawości i zarzekałam się, że nigdy więcej. Oczywiście następnego miesiąca zmieniłam zdanie, bo na okładce była Eva Herzigova 🙂

Kolejne numery

Wydaje mi się (to moja subiektywna opinia), że wraz z pojawieniem się pierwszego numeru i negatywnymi komentarzami ze strony czytelniczek, na redakcję wylano kubeł zimnej wody. Twierdzę tak, ponieważ wraz z drugim numerem postawiono również na nieco bardziej interesującą treść. Wreszcie było co poczytać. I mam nadzieję, że taki zamysł będzie przyświecał kolejnym numerom.

Podobnie zresztą jest z następnymi wydaniami- wiele przepięknych zdjęć (redakcja utrzymuje, że polski Vogue ma być swoistym albumem o modzie i tego założenia stara się trzymać), ale pisze się coraz więcej i więcej tekstów, które (uwaga!) nie dotyczą tylko i wyłącznie idealnego wyglądu, ale są również społecznie zaangażowane. Szczególnie polecam tutaj Dwugłos z Anną Dziewit-Meller i Moniką Płatek z czwartego numeru na temat praw kobiet. Można zatem powiedzieć, że Vogue Polska zmierza w dobrą stronę…No właśnie, piszę to i pozostaje mi w głowie taka myśl, że to nie do końca jest prawda.

Moja ocena

Początkowo bardzo negatywna. Obecnie zmienia się na nieco bardziej pozytywną, ale…

Po pierwsze, byłam przyzwyczajona do szaty graficznej i rozkładu poszczególnych części takich, jakie można znaleźć w Vogue USA. Wiem, że wydawca każdej edycji może decydować o niektórych elementach samodzielnie, szczególnie o kierunku, w którym pójdzie pismo, jednak było to rozczarowanie.

Ponadto, błędem nie do wybaczenia był pierwszy numer – niezrozumiały, przeładowany reklamami i niepokojącymi sesjami zdjęciowymi, po prostu dziwny. Nie wiem, jak Wy, ale biorąc pierwszy numer do ręki poczułam się, jakby ktoś zrobił ze mnie pustą lalkę. A przecież, znów porównując do Vogue USA, oryginalna edycja publikuje również numery tematyczne, chociażby to dotyczące ciała kobiet i jego postrzegania albo władzy. Więc nie ma aspiracji bycia jedynie kolejnym magazynem publikującym zdjęcia bardzo drogich ciuchów i akcesoriów.

Mimo zmian, Vogue pozostaje gazetą do oglądania. Ogromna ilość zdjęć i minimalny wkład tekstów, które naprawdę można uznać za interesujące to niestety nie wystarczające, żeby przyciągnąć. Nie w momencie, kiedy lektura polskiej edycji zajmuje godzinę, ponieważ połowa tekstów traktuje o nieciekawych lub, w mojej opinii, zbyt elitarnych kwestiach. Opisy wystaw, przedstawień, które znane są tylko koneserom sprawia, że Vogue ustawia się w pozycji, z której ciężko będzie im wyjść do przeciętnych, nawet bardzo majętnych, czytelniczek.

Żeby nie było, że jedynie się czepiam, napiszę, że bardzo lubię dwie rubryki. Po pierwsze Vogue Styl, gdzie przedstawia się osobistości ze świata mody i opisuje sposób, w jaki ewoluował ich styl ubierania się. Po drugie, Vogue Uroda i świetne teksty Katarzyny Straszewicz – szczególnie te, które pisze w pierwszej osobie, tworząc swego rodzaju pamiętnik pielęgnacji.

Niemniej jednak te dwie świetne sekcje nie sprawią, że jakoś wyjątkowo zmienię swoje zdanie na temat Vogue Polska. Ta edycja pozostanie dla mnie jedynie kolorowym umilaczem czasu. Po interesujące treści wracam do Vogue USA.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

pf_1529223267

Nowa Fantastyka czerwiec 2018

Trochę to trwało, ale udało mi się wreszcie przeczytać czerwcowy numer „Nowej Fantastyki”. Podejrzewam, że wielu z Was też ma tę lekturę za sobą, dlatego już na samym wstępie tego wpisu zapraszam Was do komentowania. Być może macie takie same przemyślenia, co ja. Zaczynamy!

Publicystyka w „Nowej Fantastyce” 06 (429) 2018

Jak już pewnie wiecie z poprzedniego postu na temat tego czasopisma, zawsze zaczynam czytanie od tyłu, czyli od publicystyki i felietonów.

Nowa Fantastyka 05/2018

Nie inaczej było tym razem. Tradycyjnie zaczęłam od felietonu Łukasza Orbitowskiego – tym razem opisywał film „Malefique”. Niezmiernie lubię te krótkie teksty, ponieważ są pełne humoru i mimo że nie przepadam za oglądaniem horrorów – należę do osób, które są zbyt przerażone, żeby zasnąć po każdym takim seansie – to czytam. I tutaj się oczywiście nie rozczarowałam.

Bardzo podobały mi się teksty Rafała Kosika (na temat Dubaju – niesamowite miasto, swoją drogą) oraz Petera Wattsa (pisał o Wielkiej Rafie Koralowej i jej zanikaniu). Niezmiernie ciekawe. Ale ze względu na wykonywaną przeze mnie pracę (uczę angielskiego), moją szczególną uwagę przykuł felieton Tomasza Kołodziejczaka pod tytułem „Czego nas uczą? I kto?”. Nie opowiadał akurat o mojej dziedzinie, ale jednak był prawdziwy. O co chodzi? O to, że w szkołach na rożnych etapach edukacji prezentuje się wiedzę wyrywkową, niekompletną, a niekiedy po prostu nieprawdziwą. Prowadzi to do tego, że osoby średnio zainteresowane tematem uczą się dokładnie tego, co przekazuje im nauczyciel i kończą edukację z nieprawdziwymi lub niekompletnymi informacjami. I niestety, wiem to z doświadczenia, w uczeniu języków obcych też tak jest…

Poza tym, niezmiernie bogata i interesująca część związana z recenzjami. Prawdopodobnie wiele z tych książek kupię, przeczytam i zaprezentuję.

Muszę również polecić dwa artykuły, które bardzo przykuły moją uwagę. Pierwszym z nich jest „Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle” Witolda Vargasa, który stara się wyjaśnić, skąd wzięło się to powiedzenie i jak to się stało, że baba (mężczyzna) stał się babą w takiej wersji, w jakiej znamy ją teraz, czyli żeńskiej 🙂

Drugi artykuł opowiada o tym, skąd wziął się „Park Jurajski” , jakie były losy kolejnych części filmu i czego możemy oczekiwać w przyszłości. Trylogii?

Opowiadania

Dział polski skupił się na przedstawieniu historii, których akcja działa się „gdzieś w Afryce”. Mam zatem „Baobab” Barbary Szeląg oraz „Korespondenta” Igora Myszkiewicza opowiadają historie, których miejscem akcji jest właśnie ten kontynent. Pierwszy tekst przytacza historię Taota, Neoli oraz Hasi, osób, które ze względu na pewne działania polityczne zostają zabrane z rodzinnej wioski. W tle jest oczywiście dążenie do pozyskania władzy, przewrót w państwie, ale także wykorzystywanie kobiet i niewolnictwo. Z kolei drugi to opowiadanie o podróżniku, korespondencie, utrzymane w steampunkowej stylistyce. Pełno w nim sterowców, kanonierek oraz innych cudów techniki.

Podobne miejsce akcji, czyli Afrykę, wybrał sobie Tadeusz Michrowski w opowiadaniu „Opowiadacz”. Krótkim i nie za bardzo wiem o czym. Nie jest to przytyk do tego autora, takie przeświadczenie miałam również w przypadku innych tekstów, które ukazały się w tym numerze. Niewiele z nich mnie zainteresowało, a jeśli już przeczytałam je do końca, co zrobiłam z czysto reporterskiego obowiązku, pozostawiły one po sobie pytanie w stylu „no i?”.

Dział zagraniczny reprezentują tym razem „Zerosi” Petera Wattsa, „Szczur” Mazarkis Williams. W przypadku pierwszego, mimo szczerego uwielbienia, którym darzę felietony autora, nie byłam w stanie przebrnąć przez to opowiadanie. Nie lubię s-f, szczególnie w wydaniu hard, i przeczytałam pierwszych pięć akapitów. Byłam jednak zachwycona „Szczurem”, mimo iż nie do końca zgadzam się z postawą Babci May, rozumiem jednak, że nie ona była tutaj główną bohaterką i jej czyny sprawiły, że młody Emil mógł przekonać się do używania magii.

Ocena

Pozytywna. Bardzo podobał mi się dział publicystyczny. Wszystkie artykuły były mniej lub bardziej interesujące, a niektóre z nich czytało się z ogromną ciekawością. Były po prostu super. Nie za bardzo jestem przekonana, czy opowiadania wybrane do działu polskiego i zagranicznego były trafione. Zdaję sobie jednak sprawę, że jest to gazeta dla wszystkich i zgromadzić teksty takie, żeby zadowolić każdego czytelnika jest trudno.

To, co tradycyjnie nie podoba mi się w „Nowej Fantastyce” to ogromna ilość literówek. W poprzednim miesiącu pisałam, że było ich znacznie mniej (chyba tylko jedno potknięcie, o ile pamiętam), natomiast tutaj znów jest ich dużo. Biorąc pod uwagę, że pismo jest wydawane przez poważne wydawnictwo, w którego książkach takich rzeczy zazwyczaj się nie widuje, nagminny brak korekty jest trochę nie na miejscu… I niestety zatarciu takiego negatywnego odczucia nie pomoże publikowanie niesamowitych prac Jakuba Różalskiego.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)

Fotoram.io (2)

Międzynarodowy Booker dla Olgi Tokarczuk

Wiadomość pojawiła się dosłownie wczoraj i, w sumie nie była zaskoczeniem, ponieważ o tym, że twórczość Tokarczuk brana była pod uwagę w Man Booker International Prize, mówiono już od jakiegoś czasu. Niemniej jednak od wczoraj wszystko jest jasne: Olga Torkaczuk dostała tę nagrodę za powieść „Bieguni”. Wraz z autorką nagrodzono także tłumaczkę Jennifer L. Croft.

Książka ta została wydana w 2007 roku, czyli jedenaście lat temu, przez Wydawnictwo Literackie. Opowiada o sytuacji człowieka w podróży, bowiem tytułowi Bieguni to odłam starowierców, którzy oswajają zło poprzez ruch. Nie da się ukryć, że jest to jedna z najważniejszych polskich powieści ostatnich lat. Została także uhonorowana nagrodą Nike. Z kolei w Wielkiej Brytanii wydana pod angielskim tytułem „Flights” powieść ma bardzo dobre recenzje.

Czytaliście już tę książkę? A może znacie inne powieści Tokarczuk? Podzielcie się opinią w komentarzach.

Pozdrawiam,

Ania

P.S. Po codzienną dawkę książek zapraszam na mój Instagram Subiektywna Lista Lektur (klik)